look listen and observe

Δεν χορταίνω να κοιτάω έξω από το παράθυρο τη νυχτερινή Αθήνα ελπίζοντας η πτήση να κρατήσει λίγο ακόμα, ώσπου το αεροπλάνο αντίθετα με τις επιθυμίες μου πλησιάζει επικίνδυνα την πραγματικότητα..

Οι όμορφες εικόνες που πήρα μαζί μου φεύγοντας από την Αγγλία είναι πολλές. Μεγάλα πάρκα, νεοκλασικά κτήρια στολίζουν τις πόλεις, παλάτια όχι μόνο ως τουριστικά αξιοθέατα αλλά γεμάτα ζωή και πρίγκιπες και άσπρα άλογα.. (εχμ βασικά άσπρες Lamborghini. Σοκ και δέος για το πάρκινγκ του παλατιού).
Ωστόσο, αν επιστρέφοντας από μια ξένη χώρα νιώθει κανείς ότι πραγματικά γνώρισε κάτι καινούργιο επειδή μπήκε σε κάποιο ποταμόπλοιο για τους τουρίστες ή είδε την πόλη από ένα Μάτι,  είναι σαν να ισχυρίζεται ότι γνώρισε την Αθήνα από μια παραλία ή μια Ακρόπολη.
Αν δεν ζήσεις στους πραγματικούς ρυθμούς της πόλης, να πας σε περιοχές έξω από τους τουριστικούς χάρτες, σε μέρη που δεν θα βρεις διαφημιστικά μπλουζάκια, αν δεν ζήσεις μια μέρα όπως ζουν οι ντόπιοι, τότε μάλλον δεν έχεις δει τίποτα.
Έτσι λοιπόν ταξίδεψα στην Αγγλία και είδα μεγάλους δρόμους, γεμάτους ζωή την ημέρα. Φιλόξενους ανθρώπους, φιλικούς.  Ένα ρυθμό ζωής που σου δίνει την εντύπωση πως όλα είναι σε τάξη. Όπως όλα είναι σε τάξη, ώσπου να κοιτάξεις λίγο καλύτερα.
Είδα περιοχές γκέτα, με μαγαζιά "βιτρίνες" που δεν βλέπεις παρά άδεια ράφια μέσα. Γειτονιές μέσα στη βρωμιά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν έμεινες τόσο πολύ στο λεωφορείο ώστε να βρεθείς σε άλλη χώρα. Παντού πινακίδες καλοθελητών, πρόθυμων να αγοράσουν ακόμα και το χρυσό δόντι του προπάππου σου. Είδα το μαύρο, που μου είπαν να προσέχω, να με βοηθάει να μαζέψω τα πράγματα που μου έπεσαν στο δρόμο και τα περιπολικά να πηγαινοέρχονται για να μαζέψουν μεθυσμένους λευκούς που σπάγανε κάποιο μπαρ.
Δεν θα γράψω για όλα όσα είδα γιατί σίγουρα θα κουράσω. Θα κλείσω με μια εικόνα που με υποδέχτηκε στην Ελλάδα και την ανάλογη της Αγγλίας γιατί πραγματικά γέλασα πολύ, χωρίς παρ'όλα αυτά  να έχω καταλήξει σε συμπέρασμα για το προτιμότερο μοντέλο.

Μπαίνεις λοιπόν, στο αγγλικό, διώροφο λεωφορείο και το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι ο οδηγός, άκρως σοβαρός, πίσω από ένα τζάμι που δεν επιτρέπει καμία επαφή με τους επιβάτες παρά μόνο λεκτική. Ξεφυλλίζοντας μάλιστα μια αγγλική εφημερίδα διάβασα ότι δεν προτίθεται να βγει από εκεί μέσα ακόμα και αν κάποιος επιβάτης βρίσκεται σε κίνδυνο (ένας τρελάρας παραλίγο να πνίξει κάποιον επιβάτη με το ίδιο του το κασκόλ χωρίς να υπάρξει αντίδραση από τον οδηγό). Το αντίτιμο του εισιτηρίου πληρώνεται στο μηχάνημα το οποίο βρίσκεται δίπλα στην είσοδο για να σου επιτραπεί έπειτα η επιβίβαση. Η συνέχεια δεν διαφέρει σε τίποτα από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Ψάχνεις για μια θέση που κατά προτίμηση δεν κάθεται κάποιος δίπλα ή στη χειρότερη κάποιος που να μην σου δίνει την εντύπωση ότι έχει αλλεργία στο νερό και υποψηφιότητα για τον ψυχάκια της ημέρας. Πιο εντυπωσιακό μου φάνηκε ότι κατά την αποβίβαση όλοι έλεγαν "thank you" στον οδηγό.

Ελλάδα, επιβίβαση σε λεωφορείο έξω από το αεροδρόμιο.
Μπαίνω στο ελληνικό λεωφορείο και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ο οδηγός να ουρλιάζει με τον ταξιτζή απέναντι για τη γκολάρα που μόλις μπήκε σε κάποιο ματς. Έχοντας αγοράσει ήδη εισιτήριο από το κιόσκι δίπλα στη στάση αφηρημένη ψάχνω για θέση. Στο μεταξύ, ο οδηγός που τώρα έχει τελειώσει τη συζήτηση, κόβει βόλτες στο λεωφορείο για να ελέγξει τα εισιτήρια. Βλέποντας ότι δεν έχω "χτυπήσει" το δικό μου προσφέρεται ευγενικά να το περάσει ο ίδιος στο μηχάνημα. Το λεωφορείο ξεκινάει και το τηλέφωνό του αμφιβάλω αν έκλεισε για πέντε λεπτά. Κάνοντας στάση, με την καλή θέληση του οδηγού, ακόμα και σε σημεία που δεν επιτρεπόταν γιατί κάποιος επιβάτης ήταν αφηρημένος προηγουμένως, φτάνουμε τελικά στον προορισμό μας. Κατά την αποβίβαση, συνηθισμένη η φίλη μου στην αγγλική νοοτροπία ευχαρίστησε και καληνύχτισε τον οδηγό που έμεινε να την κοιτάει σαν να είχε έρθει σε επαφή με ούφο..